Koh tao en de verrassing van Koh Phangan

Alweer is het een tijd geleden dat we iets hebben geschreven. Vanuit Bangkok hebben we de bus gepakt richting het zuiden van Thailand. Vanaf een straat achter Koh San Road vertrokken we en met enigszins wat spanning, die ondanks de hoeveelheid genuttigd drankjes over gebleven was vertrokken we ruim drie kwartier later dan gepland. De gehele busrit hebben we slapend doorgebracht en van de bomaanslagen, die de dagen daarvoor gepleegd waren, was niets meer te merken. Aangekomen in Champon dronken we koffie en wachtten we totdat onze high speed ferry aan zou komen, die ons naar het eiland Koh Tao zou brengen. We zaten op het dek en de rustige verder kabbelende boot maakte na een half uur plaatst voor heftige op en neer bewegingen en kotsende mensen. Daan en ik werden ook misselijk. Lisa deed het niks; zoals ze zelf zei.

Aangekomen op Koh Tao werden we opgehaald door iemand van ons hotel. Diezelfde dag begonnen Lisa en ik aan het behalen van onze Padi. We dronken wat bij een bar aan het strand, genaamd Fizz, die gerund wordt door een kennis van de tante van Daan.

De volgende ochtend staan we vroeg op en beginnen Lies en ik in het zwembad aan de eerste 'skills', die je onder controle moet krijgen voor het behalen van je padi. Lies is redelijk comfortabel, maar ik heb nog moeite met het onder de knie krijgen van mijn ademhaling en kom regelmatig uit een kleine paniek reactie boven. Daan trekt haar eigen plan en zoekt het strand op. S'avonds gaan we uit bij bar 'The Rock'. Na menig wat buckets voelen we de bui alweer hangen. We dansen tot we niet meer kunnen. Op de terugweg, een wandeling langs de zee, besluiten we even te gaan zwemmen. We kloten wat in het water en zwemmen langs boten. Wat lies op het goeie idee bracht om hier op te gaan klimmen. Bij boot 3 gaat het mis en knalt lies, BAM, vol op der gezicht! Maar met dit alcohol percentage in ons bloed liggen we dubbel van het lachen. We rennen, stoeien en rollen terug naar ons huisje. En òh wat slapen we als roosjes.

Met Lies, die een erge kater heeft en ik, die bijna nergens last van heb, beginnen we aan dag drie van de Padi cursus. Deze keer gaan we de zee in en moeten we een aantal van de al eerder uitgevoerde 'skills' uitvoeren. Mijn paniek, die in het zwembad, al redelijk was, werd tijdens de uitvoering van de eerste 'skill', het verwijderen van de zuurstof toevoer en het herplaatsen ervan, de paniek nog veel groter en uit een schrikreactie wil ik, net zoals in het zwembad, naar boven. We zitten echter op zo'n zeven meter diepte en niet op de twee van het zwembad. De instructeur trekt mij terug en duwt de ademtoevoer in mijn mond. Ik moet tot rust komen en lies gaat verder met de andere 'skills'. Eenmaal tot rust gekomen en de en een geslaagde uitvoering flipperen we door de zee; een wereld, die heel anders is dan wat je dagelijks op het vaste land tegen komt.

In totaal maken we vier duiken; mijn rust is bij de tweede duik nog niet totaal wedergekeerd en bij duik drie en vier blijft er spanning in mijn lijf zitten. Na de laatste duik hebben we onze padi. We zijn blij en opgelucht, maar de haat-liefdes verhouding met duiken blijft voor mij. Diezelfde dag nog vertrekken we naar Koh Phangan.

Na een boottrip van ongeveer 3 uur stortte de boot zich met volle vaart tegen de kant van de pier. In paniek zei Daan "dat we boot zo snel mogelijk af moesten; er bestond namelijk een kans dat de boot zou zinken". Het stormde en voordat we de boot afkwamen sloegen we onze poncho's om en pakte zo snel als mogelijk de backpacks, omdat we bang waren dat alles nat zou worden. Redelijk chagrijnig liepen we de pier op, op zoek naar een bordje met 'Martin Morero', onze held uit Gooische vrouwen, waarvan Juul tegen de eigenaar van z'n huisje had gezegd dat ik zo heette. Dat bordje hebben we echter nooit gevonden en vlak nadat we langs een groep mensen liepen werden we overvallen door iemand die aan kwam rennen en Daniek omhelsde. De eerste paar seconden hadden we het niet door, maar na de seconden van onbegrip begon het besef dat we door Juul en Phil waren verrast. Zij waren een paar dagen eerder naar Koh phangan af gereisd om ons te verassen.

Vol adrenaline en goede moed kwamen we aan bij het huisje van Juul. Het is zo gek en tegelijkertijd ontzettend fijn om te zien waar Juul een half jaar heeft doorgebracht. We dronken wat, gingen eten bij een Italiaan en eindigde de avond in een bar, vlakbij het huisje.

De volgende morgen stonden we op en begonnen we onze trip over het eiland heen. Met scooters reden we naar stranden, eetgelegenheden en barretjes om op het eind van de middag een massage te nemen met de ondergaande zon in de zee als uitzicht. Een idyllisch moment; met z'n vijven op Koh Phangan, aan de andere kant van de wereld, kijkend naar de zon, die langzaam in de zee verdwijnt. S'avonds aten we wat bij een Thai aan het strand en maakten we het niet te laat, aangezien Phil niet lekker was en we allemaal moe waren van de intensieve dag.

Vandaag starten we met een ontbijt in het dorp; daar waar we gisteren ook ontbeten. Op dit moment zit ik met Phil op het strand van 'Haad Mae had'. Deze dag doen we het wat rustiger aan; vanavond is de Full moon party, waar ruim 5.000 tot 10.000 mensen op afkomen. We kijken even wat we vanavond doen.